De 6e week in Surabaya is voorbij gevlogen!

Lieve allemaal,

Het is vandaag weer dinsdag! Ik behoud de routine in mijn reisverslagen, dus het is alweer tijd voor een nieuw verslag over alle avonturen van de afgelopen week.

Super leuk om van mijn ouders te horen wie er allemaal wel niet mijn reisverslagen lezen. Bedankt allemaal voor de leuke reacties!

De afgelopen week was ook weer gevuld met allemaal leuke activiteiten. We zijn gefilmd voor een schoolfilmpje, hebben een privé-ziekenhuis, een mangrove en het stadje Batu bezocht en een operatie real life mee mogen maken! Ook zijn we een stapje vooruit gekomen met ons project. 
Ik vertel jullie er in dit verslag natuurlijk alles over!

Vorige week woensdag werden we pas om half 12 opgehaald om naar de universiteit te gaan. Samen met Yvonne en Carola had ik om half 10 afgesproken bij het zwembad om lekker een uurtje wakker te worden in de zon. De zon scheen erg fel, we waren meteen al wat bruin gebronsd. Ik heb nu eindelijk me eerste leesboek uitgelezen!
Na even opfrissen, aankleden en opmaken werden we opgehaald door Deni. Onderweg kocht Deni 3 kg kip, want vandaag stond het leren hechten op het programma. Heel grappig dat ze hier rauwe kip gebruiken om de vaardigheid hechten te kunnen oefenen.
Ook kwam er een fotograaf om een filmpje van ons op te nemen, daarom hadden we ons best gedaan er leuk uit te zien. Dit moest een promotiefilmpje zijn voor de faculty of nursing.
Aangekomen op de universiteit hebben we een tijdje bij Yulis op het kantoor gezeten, wachten op de fotograaf. Deze kwam maar niet, na 2 uur wachten zijn we maar naar de saté-man gegaan in de kantine en lekker satétjes gegeten.
Uiteindelijk na 3 uur werden we gefilmd door de cameramannen. We moesten ons zelf voorstellen en vertellen wat we hier aan het doen zijn. Ik ben benieuwd naar het filmpje!
De les over hechten was helaas niet meer door gegaan, omdat het al best laat was geworden. Dat blijft nog wel wennen in Indonesie. Vaak moeten we lang wachten, gaat opeens iets niet door of je word opeens verwacht op een of andere bijeenkomst. Het heeft ook wel weer zijn grappige kant. Ik hoop wel dat we nog een andere keer de les hechten kunnen krijgen. Wat er nu met de kip is gebeurd weet ik ook niet?!?!

Woensdagavond heb ik op de sportschool weer mee gedaan aan een dansles. Ik stond tussen twee mannen in, nou het waren net halve vrouwen die het nog beter als ons konden, haha! Voor het dansen was ik nog even gaan hardlopen op de looppand. Tijdens het rennen viel opeens het stroom uit in heel het appartement. Ik schrok me rot ,want de band stond in een keer stil! Gelukkig duurde het maar heel even, de lichten sprongen al gauw weer aan.

Op donderdag zijn we naar het privé ziekenhuis ’Rumah Sakit Petrokimia’ geweest. Dit ziekenhuis bevond zich in Gresik, een plaatsje links boven van Surabaya.

We zijn daar heel hartelijk verwelkomd door een hoofdverpleegkundige. Eigenlijk zouden we worden verwelkomd door de directeur, maar na even wachten bleek dat hij helaas geen tijd meer had voor ons.

Het ziekenhuis was modern en netjes, heel wat anders weer vergeleken met het Soetomo hospital. De patiënten die er liggen moeten het ook zelf betalen, wat ook met de kwaliteit van het ziekenhuis te maken zal hebben. We hebben een rondleiding gekregen over een aantal afdelingen.

Op de interne afdeling zagen we een jonge patiënt met dengue liggen, die erg ziek was. Dengue is een ziekte die wordt veroorzaakt door een virus dat via muggen overgebracht wordt. Deze komen vooral in steden voor en steken overdag. Wanneer iemand wel eens dengue heeft gehad en daarna met een ander denguevirus wordt besmet, is er een kans ernstig ziek te worden. Zoals deze patiënt, hij had een dengue hemorrhagische koorts wat ook wel dengue shock syndroom wordt genoemd. Door de ziekte had deze jongen trombocytopenie, een tekort aan bloedplaatjes. Daardoor is de kans op een bloeding groot, waar hij medicatie voor krijgt.


Er waren verschillende klassen aan kamers. Een hogere klasse, was een kamer met wat meer privacy en faciliteiten. Hierbij is natuurlijk ook een verschil in prijsklasse.

We gingen ook het nieuwe gedeelte van het ziekenhuis bezoeken. Het was wel apart, van een klasse 3 oude kamer stonden we opeens in een hypermodern ziekenhuis!

We hebben de intensive care, operatiekamers en de kraamafdeling gezien. De kraamafdeling vond ik het leukste. We mochten in een patiëntenkamer kijken waar een vrouw lag met haar pasgeboren babytje. Haar baby was een jongetje en nog maar 1 dagje oud. Ook de trotse vader was er en vertelde dat het hun eerste kindje was. 
We gingen met z’n alle met het babytje op de foto.
De vader en moeder van het kindje waren zo lief en beleefd. We kregen zelfs een hele chocoladetaart van hen. Ik vond het moeilijk om deze aan te nemen, want zij hadden deze cadeau gekregen voor de geboorte van hun baby. Ik moest het echt aannemen van ze en we hebben ze natuurlijk ontzettend bedankt! 


Ook mochten we een kijkje nemen op de kinderafdeling. Daar waren verschillende kamers, zelf een VVIP-kamer(very very important person). Dit was een kamer met nog een hele woonkamer, keuken en badkamer erbij. Familie kon hier dus ook de hele dag verblijven en er stond ook een extra bed. Het leek wel of ik in een hotelkamer was beland, zo luxe en ruimtelijk was het! Een heel schattig jongetje lag in zijn bed, ook vanwege koorts opgenomen. Na overleg met de moeder mochten wij met het ventje op de foto.
Patiënten met geld verbleven in zo’n kamer, de kosten zijn 50 euro per nacht.


Na de rondleiding hebben we met een aantal studenten van de Airlangga wat patiëntencasussen besproken. Het ging over patiënten met een CVA, rugfractuur en een diabetes. We discussieerden met elkaar over de casussen, met name over de verpleegkundige zorg. Het is leuk om van elkaar te leren, door te praten over de verschillen in de verpleegkundige zorg.

Vrijdag was een rustige dag voor ons. ’s Morgens zijn we aan het zwembad gaan liggen. Daarna stonden we klaar om een kijkje te nemen in het Soetomo Hospital op de HIV-afdeling, maar op het laatste moment ging dit niet door. Dat was wel even wennen. We zijn toen wat boodschappen gaan doen en verder onze dag gevuld met het zoeken naar literatuur voor ons project. We moeten eerst informatie verzamelen en daar een literatuurstudie van maken. 

Aan het einde van de dag zijn we gaan sporten en ’s avonds lekker op de bank gezeten met een filmpje.
Ook heb ik voor het slapen gaan nog even geskyped met Oma Thea en Carola. Super leuk om ze weer even te zien en te spreken!! Gelukkig was alles goed in Brabant, ik mistte ze op dat moment wel eventjes hoor, overdag als ik druk bezig ben sta je er soms niet zo bij stil.


Op zaterdagochtend zou je denken die meiden slapen uit, maar nee de wekker ging om 4:45 uur af. Een uur later werden we opgehaald en zijn we met een aantal leerlingen en leraren van de faculty of nursing naar de Mangrove van Surabaya gegaan. Deze dag stond in het tegen van de World water day, wat eigenlijk officieel op zondag plaats vond.
Allemaal hebben we een boompje gepland in de Mangrove. Deze boompjes groeien in een modderige en drassige ondergrond. De planten hebben meerdere functies: het reinigt het water, de lucht en ook wordt de plant gebruikt voor meel. 

We hebben een ieder geld gedoneerd om een boompje te planten en daarmee de natuur van Surabaya gesponsord. Door het planten van de boompjes wordt dit waardevolle gebied behouden.
Het was een mooie natuur om te zien. Ook waren er mensen van de pers aanwezig, we werden geïnterviewd en gefotografeerd als ’de internationale studenten’.
Yulis had de hele nacht in de keuken gestaan en verzorgde iedereen van een lekker Indonesische maaltijd.

Op zondagochtend hadden Yvonne, Carola, Ajin en ik gepland staan om te gaan paragliden in Batu. Yogi, een jongen die ons ook begeleidde naar de Bromovulkaan ging met ons mee. We hadden een auto gehuurd en na 2,5 uur rijden kwamen we aan in het plaatsje Batu, vlakbij Malang. Paragliden lijkt me heel gaaf om te doen, samen met een gids spring je van een berg af en vlieg je een tijdje door de lucht met een parachute. Het uitzicht boven op de berg was prachtig!!! We moesten ons aanmelden en op dat moment vertelden de gidsen dat ze niet konden paragliden vanwege het weer. De windstroom is van belang, deze moet sterk en in de juiste richting zijn wil je kunnen paragliden.

We hebben een uurtje gewacht maar het weer werd er niet beter op en helaas kon het niet door gaan,dat was wel een teleurstelling. Ik vond het erg spannend en had al me moed verzameld om het te gaan doen!
We hebben wel wat leuke foto’s kunnen maken, met prachtig uitzicht vanaf de berg.
De gidsen vertelden dat er ’s morgens vroeg, voordat wij er waren, wel 41 mensen hebben kunnen paragliden. Vroeg in de ochtend is vaak het beste moment om te gaan, met de juiste windkracht.
We hebben midden in de bergen in een leuk tentje gezellig gegeten met z’n alle. Daarna zijn we weer terug naar Surabaya gereden. 

We zijn van plan om volgende week terug te gaan. Aanstaande zaterdag gaan we de stad Malang bezoeken en daarna blijven we daar overnachten. De volgende ochtend vroeg gaan we weer naar Batu om hopelijk wel te kunnen paragliden. Het lijkt me een hele mooie belevenis.
Verder hebben we een hele leuke dag gehad. Yogi, is een hele relaxte jongen, van de week gaan met hem een avondje stappen!
We stonden deze dag trouwens met zijn 6e in de krant! jaja we worden nog eens beroemd hier. Vanmorgen vroeg kregen we van Deni een berichtje met een foto van het artikel uit de krant, dat gaat over het bomen planten in de Mangrove. Vandaag hebben we langs de weg natuurlijk ieder een krantje gekocht!

Gisteren zijn we zijn naar het Airlannga University Hospital gegaan. We mochten eerst meelopen op de intensive care, deze afdeling bestaat nu nog maar uit 3 patiëntenbedden. Er lagen 2 patiënten op de afdeling. We mochten meekijken bij de verzorging van een oude dame, zij had diabetes en een CVA doorgemaakt. Ze lag nu al 11 dagen op de IC en werd nog steeds geïntubeerd (kunstmatig beademd) middels een tracheacanule (via een luchtpijp in de hals).
De vrouw wordt beademd omdat haar lichaam dat zelf niet meer kan doordat ze een CVA heeft doorgemaakt.

We mochten meekijken bij het verzorgen van de tracheacanule. Ook ging de verpleegkundige en leerling verpleegkundige bloed afnemen via de centrale lijn(langblijvend infuus) in de hals van de patiënt.Het was heel leerzaam en leuk dat we mochten meekijken. De verpleegkundige werkte nauwkeurig en gelukkig ook hygiënisch.

Daarna gingen Carola en ik de operatiekamer in, natuurlijk in een groen pak en een haarkopje en mondkapje op! We mochten meekijken bij een operatie!
Een jonge meid, van 17 jaar werd geopereerd aan het maken van een shunt in haar arm. De arts maakte van twee bloedvaten een groot bloedvat, door de slagader en ader aan elkaar te maken. Deze operatie werd uitgevoerd omdat het meisje gedialyseerd moet gaan worden.
Het was een best wel trieste situatie. Het meisje had een niersteen waardoor haar nieren niet goed meer functioneren, daarvoor moet zij gedialyseerd worden. In Nederland wordt de niersteen vaak verwijderd. De arts vertelde dat de meeste mensen hier niet met hun gezondheid bezig zijn en dat niet op de eerste plaats stellen. Door eigenlijk een tekort aan ziekte-inzicht en een tekort aan voorlichting leeft zij verder met de niersteen door twee keer in de week te gaan dialyseren.
De arts vertelde dit aan ons, ook dat de patiënt te weinig af weet van de mogelijkheden. In Nederland is het de functie van de arts om de patiënt voorlichting te geven en gezond te maken. In dit land denken de mensen daar heel anders over denk ik.

De doktor was ook best wel een pittige tante. De patiënt was er helemaal bij, de operatie werd onder lokale pijnverdoving uitgevoerd. Nog barstte het meisje van de pijn en lag met tranen in haar ogen, ik had het zo met haar te doen.

De arts zei dat het normaal niet zo’n pijn hoort te doen maar omdat het een jonge patiente was en erg zenuwachtig is, beïnvloed dit ook haar pijnvermogen.
De doktor was al 12 jaar aan het leren en was nu bezig aan het laatste jaar, dan is zij gespecialiseerd in vaatchirurgie. Het was een hele indrukwekkende ochtend dus.

Gisteren avond zijn we uiteten gegaan met de meiden van de fysiotherapie, wat erg gezellig was!

Vanmorgen zijn we een kijkje gaan nemen op de kraamafdeling van het Airlangga University hospital. Een leraar van de universiteit nam ons mee naar de afdeling! We wilden graag informatie gaan verzamelen voor ons project over borstvoeding, wat vandaag zeker is gelukt!
We hebben eerst een bijeenkomst bijgewoond waar pasgeboren vrouwen met hun baby aanwezig waren. Er waren twee vrouwen van de ''Indonesian Breastfeeding organisation'' aanwezig, zij gaven de voorlichting. Een daarvan was doktor, gespecialiseerd in de zwangerschap en de andere was een mevrouw in opleiding die vertelde over haar ervaringen tijdens de zwangerschap.
Deze organisatie geeft voorlichting aan vrouwen voor en na hun bevalling, over het geven van borstvoeding. Heel goed dat zo’n organisatie bestaat omdat in Indonesië maar ongeveer 30% van de bevallen vrouwen borstvoeding geeft. De fabrieken in de productie van formula (flesvoeding) spelen in dit land helaas een belangrijke rol.
Het was een interactieve bijeenkomst, iedere moeder vertelde haar ervaringen over het geven van borstvoeding aan hun pasgeboren baby. Een aantal moeders zaten met problemen, stelden vragen en kregen daar uitleg over.
In het Airlangga Hospital worden zwangeren vrouwen vanaf de geboorte van hun baby begeleid in het geven van borstvoeding. Er wordt geen gebruik gemaakt van formula. Dit in tegenstelling met het Soetomo Hospital, hier hebben ze een soort ’contract’ gesloten met de formulafabriek, iedere pasgeboren baby krijgt gelijk flesvoeding.

De vrouwen van de breastfeeding organisation zeggen ook dat zij in het Soetomo Hospital geen voorlichtingen geven, omdat daar geen aandacht wordt besteed aan het geven van borstvoeding.
 Wel heftig om te horen, zo veel onderzoeken wijzen erop dat het geven van borstvoeding zoveel beter is voor de moeder en het kind.
Het soetomo hospital is zo ontzettend groot en ook een ziekenhuis uit een lagere categorie, het is daarom moeilijk om iets te veranderen. Mede ook omdat het ziekenhuis erg afhankelijk is van de overheid.

Na deze bijeenkomst hebben we een rondleiding gekregen over de afdeling. De afdeling bestaat uit 19 bedden. Er zijn 2 soorten patiëntenkamers, klasse II (een kamer met 4 bedden) en klasse III (een kamer met 6 bedden). Er werken op dit moment alleen maar verloskundigen op de afdeling en vandaag was het erg rustig met patiënten. De verpleegkundige vertelde dat drukke periodes zich afwisselen met hele rustige periodes. Tijdens de trouwperiodes werden er veel babytjes ontwikkeld, waarop drukke periodes met bevallingen volgen.
Bevallingen worden uitgevoerd op de verloskamer, deze is te vinden op de spoedeisende hulp. Wanneer een mevrouw is bevallen, zij en de baby stabiel zijn, worden ze naar de kraamafdeling gebracht. Ook de verloskamer hebben we gezien vandaag.


Aanstaande zaterdag zijn we welkom op een grote voorlichtingsbijeenkomst voor zwangeren vrouwen over borstvoeding. Zeker gaan we hier naartoe en hopelijk brengt dit ons weer een stapje verder voor ons project. Wat deze bijeenkomst gaat brengen, vertel ik jullie volgende week weer!


Bedankt allemaal voor het lezen (Terima Kasih)!

Liefs,

Lisa