Psychiatrie, toeristentrip, waterpark en colleges

Lieve trouwe lezers,

Vorige week stond in het teken van de psychiatrie. Ik vertelde jullie dat ik op maandag voor het eerst in het psychiatrisch ziekenhuis kwam. Op dinsdag werden we verwelkomt op een diplomauitreiking aan de verpleegkunde studenten.


Woensdag vervolgde mijn avontuur door het psychiatrische ziekenhuis.
Woensdagochtend zouden we om half 10 worden opgehaald. Me wekker stond ruim op tijd op half 9. Toen mijn wekker af ging zag ik een berichtje staan dat we om 9 uur klaar moesten staan. Typical Indonesië dit! Ik sprong me bed uit,trok gauw me zusterspak aan, lenzen in, maakte vlug een ontbijten en gaan met die banaan! Ik was gelukkig op tijd in de Lobby waar onze trouwe chauffeur ons ophaalde. Hij had wel 15 minuten vertraging, in plaats van een Brabants kwartiertje kennen ze hier een Indonesisch kwartiertje..

Vorige week maandag waren mijn ervaringen die ik op had gedaan in het ziekenhuis niet heel positief. Het was er armoedig en ik had het wel te doen met de patiënten, ze zagen er zo futloos uit.
Deze dag gingen we dus weer naar dezelfde unit toe als waar we maandag waren geweest. Deze unit was iets netter en werden ook wel de ’VIP’ kamers genoemd. Ik zag de verpleegkundigen weer zittend aan een tafel niks te doen en ook waren er een stuk of 10 verpleegkundige studenten zich rot aan het vervelen. Ik kan het niet begrijpen dat je je werk zo leuk vind en dat je zo kunt zijn. De patiënten liepen maar wat rond in afwachting tot een praatje of een activiteit. De verpleegkundigen en student verpleegkundigen komen zo ongemotiveerd over. 

Een aantal patiënten kwamen naar ons toe en daar maakten we een praatje mee, dit was wel leuk en interessant wat hun verhalen waren. Ze waren allemaal echt psychisch helemaal in de war. Een meisje was geobsedeerd in het Christendom en continu aan het zingen en bidden. Zij nam ons ook mee naar de kamer, waar wij moesten bidden en zingen met haar. Het was heel apart. Ze vertelde dat ze een eigen hotel had en zich erg ongelukkig voelde. Of dit waar is, dat weet ik niet. Ze was in het ziekenhuis om rustig te worden en tot haarzelf te komen. Ook vertelden ze dat ze de verpleegkundigen niet nodig heeft maar god haar beter maakt. Een ander meisje, die maandag nog in een onstabiele groep zat, kwam ook een praatje maken met ons. Wat ze vertelden was heel onduidelijk en kwam best aanvallend over. Ik vond het maar niks als ze in mijn buurt kwam en maar lastig wat ik ermee aan moest. 

Ik mocht meekijken bij een groepstherapie, deze werd geleid door ruim 10 studenten. Er zaten ook iets van 10 patiënten in een kring. De patiënten gingen een bal rondgeven terwijl er muziek werd afgespeeld. Wanneer de muziek stopt, moest degene die de bal in zijn hand heeft komen staan. De patiënt mocht dan vertellen wie hij/zij was en wat zijn of haar hobby’s zijn. Na dit spel kreeg ieder een tekenvel met potloden. De patiënten kregen de opdracht om iets te tekenen wat voor hun een betekenis had. De een tekende een hart, de ander een moestuin en weer een andere een stad. Toen iedereen klaar was vertelden ze een voor een hun verhaal bij de tekening.
Deze therapieën zijn zeker goed, de patiënten leren zichzelf en elkaar kennen , ook trainen ze zo hun communicatieve vaardigheden. Helaas was de groep veel te groot (10 studenten en 10 patiënten!!) waardoor het erg onrustig en rommelig werd. Alleen de patiënten met een grote mond kwamen aan bod. Een meisje was heel verlegen en stil, zij sneeuwde een beetje onder, wat erg zielig was. 
In de laatste 5 minuten kwam er een gediplomeerde verpleegkundige bij zitten en ging de therapie even beoordelen. Het kon volgens haar wel beter en ze hadden voor deze therapie andere patiënten moeten nemen. Daar had ze zeker gelijk in en ook wij waren het hiermee eens. Het is jammer dat deze verpleegkundige de groep studenten niet vanaf het begin had begeleid, dan had het misschien wel tot een succes kunnen leiden. Ik vind het best schokkend dat een verpleegkundige in opleiding al zo wordt los gelaten tussen een groep psychiatrische patiënten en de verpleegkundige zich maar gedeisd houdt.

We waren rond 12 uur weer terug in ons appartement, gelukkig maar! De zon scheen dus we hebben heerlijk aan het zwembad kunnen liggen. Echt genieten hoor!

’s middags kwam Nina naar ons toe, zij is onze contactpersoon van het appartement. Ze vroeg ons om snel naar beneden te komen, omdat er een aantal mensen voor ons waren. Ze kwamen gegevens invullen en foto’s maken dus we moesten onze paspoort meebrengen. We kwamen haar kantoor binnen en er zat een groep van 15 man ons op te wachten. Ze zaten ons allemaal aan te staren. Toen werd het duidelijk dat deze mensen van de immigratiedienst waren, zij controleren of alle immigranten oké zijn en geen gekke dingen komen doen in hun land. Ze bekeken onze paspoort, visa en vulden een formulier in. Ze zaten ongevraagd van ons foto’s te maken, stelden wat vragen en daarna was het goed. Volgensmij zijn we door de keuring heen! 


’s Avonds gingen Yvonne, Carola en ik uiteten. We hadden zo’n zin Italiaans eten. Toevallig hadden we van een jongen een goed Italiaans restaurant aangeraden gekregen. De taxi stopten voor een groot restaurant wat er erg deftig uit zag. De deuren werden door personeel zelfs voor ons open gedaan en we stonden in een hele deftige tent. We kregen een plaatsje aangewezen aan, we hadden een tafeltje bij kaarslicht, wat een luxe! Normaal zitten we gewoon op een plastic stoeltje in een simpel restaurant dus dit was wel weer even genieten hoor! 
We kregen de menukaart met allemaal heerlijke dingen: lasagna, pizza, carpaccio en lekkere toetjes!!! We keken onze ogen uit! Ik ging natuurlijk voor de lasagna en deze smaakte erg goed. Het was voor Indonesische begrippen en wat wij gewend waren wel een duurder restaurant. Vergeleken met Nederland was het nog drie keer niks, maar zo af en toe mag dat wel!
Tijdens dit lekkere etentje zat mijn moeder te zwoegen voor haar examen. Ik heb de hele avond aan haar gedacht. Na haar berichtje met ’geslaagd’ was ik super opgelucht en haar even gebeld op skype! TROTS!!!

Op Donderdag hadden een congres op het programma staan vandaag. Dit congres werd gehouden in een klas, waar we tussen allemaal Indonesische studenten zaten. Een meisje kwam gelijk naar ons toe, zij sprak goed Engels. Ze was erg geïnteresseerd en vertelde dat de les over patiënten met hallucinaties ging. Zij was vorig jaar in Nederland geweest op onze school in Breda, waar zij ook onze leraren heeft ontmoet (Koen, Martin en Renee). Ze vertelde met hen naar Antwerpen en Parijs te zijn gegaan en had een leuke tijd gehad.
De zoon van Ibu Pur was er ook en hij gaf een presentatie over hallucinaties. Daarna legde een andere student een casus uit, het ging over een patiënt met hallucinaties die wij de dag ervoor in het ziekenhuis hebben ontmoet. We gingen discussiëren over dit probleem en wij stelden wat vragen. Een aantal mensen uit de klas konden gelukkig vertalen. We stelden vooral vragen gericht op de verpleegkundige handelingen, dus hoe zij handelen in de praktijk met zo’n patiënt.
Er zat ook een lerares bij die naar mij idee maar weinig doet. Ze spreekt geen Engels dus wij hebben niet veel contact met haar. De studenten moesten de les openen en alles vertellen, op het einde vatte de lerares nog wat een en anders samen. Wel een aparte manier van les geven, of het altijd zo gaat weet ik niet.


De studenten waren wel erg vriendelijk en enthousiast, na de presentatie maakten we nog wat groepsfoto’s.

’s avonds hielden we een Hollandse avond in ons appartement. De een kookte aardappels, de ander groenten en Carola en ik bakken kip. mmmm weer een Hollandse pot die goed smaakte!!

Afgelopen vrijdag heb ik een kijkje mogen nemen op de psychiatrische afdeling in het Soetomo hospital. Een aardige hoofdverpleegkundige haalde ons op en heeft ons rond geleid over de afdeling. Op deze afdeling worden patiënten in kritische toestand opgenomen. Aangekomen op de afdeling zag ik een lange gang met wat patiëntenkamers, het zag er best armoedig uit. Er waren verschillende klassen aan patiëntenkamers. Klasse I t/m klasse III, een patiënt moest wat meer betalen voor een hogere klasse. Hoe hoger de klasse, hoe betere voorzieningen er aanwezig was in de kamer. In de 3e klas kon iedereen naar binnen kijken, de patiënt ligt met 3 andere patiënten achter een soort hek.
We kwamen wat studenten van de dag ervoor tegen die ook met ons mee liepen, deze studenten hebben nu een aantal weken stage in de psychiatrie.
Er was een openbare ruimte waar patiënten konden tafeltennissen en badmintonnen. Ik ging met een patiënt tafeltennis, deze meneer is drugsverslaafde. Hij had ook een klein kindje, die ik heb ontmoet.
Ik werd ook rondgeleid over een dagbesteding voor kinderen. Hier zijn kinderen van 0 t/m 12 jaar welkom met bijvoorbeeld ADHD of autisme. Er waren speciale kamers om kinderen meer rust te kunnen bieden en therapie te geven zodat het kind zich kon focussen op een activiteit.
We mochten een kijkje nemen in een centrum waar drugsverslaafden kwamen om methadon in te nemen. Methadon is een medicijn dat heroïne vervangt wanneer een patiënt verslaafd is, een middel om af te kicken. Er was een arts werkzaam en wat verpleegkundigen. Door inname van dit medicijn stopt de patiënt met heroïnegebruik zonder afkickverschijnselen te krijgen. De patiënt betaald maar 10.000 roepia (nog geen 1 euro), dit zijn registratiekosten, de rest wordt gefinancierd door de overheid. Wanneer een verpleegkundige of arts het idee heeft dat de patiënt weer drugs gebruikt, te zien aan de symptomen, kan een urinetest afgenomen worden. Wanneer deze positief is zal de patiënt geen methadon krijgen. Wij mochten meekijken hoe een arts aan een patiënt methadon gaf en hoe de patiënt dit op dronk. De arts kon veel uitleggen en het was wel apart hoe open hij en de patiënten zijn. In Nederland is het echt een taboe, maar hier wordt er open over gepraat. Ook de patiënt schaamde zich niet, lachte wat en ging met ons op de foto. 
Het was een interessante ochtend, vooral omdat de verpleegkundige en studenten ons veel lieten zien en vertelden.

Na een lekkere lunch hebben Yvonne, Ajin, Carola en ik de taxi gepakt naar de Pasar Turil. Dit is een grote hal vol met souvenirwinkels en andere stentjes. Het was echt een hele lokale hal waar geen enkele toerist was te bekennen. We kregen dus weer alle aandacht van deze mensen en keken ons aandachtig aan. 
We hebben lekkere rondgekeken en ons wel een tijd vermaakt, de mal bestond uit 4 verdiepingen. Ik heb een leuke lange rok gekocht en wat souvenirs om mee naar huis te nemen!

Op vrijdagavond heb ik samen met Yvonne en Ajin me allereerste Yoga les gehad. We zaten netjes op een matje op de grond te wachten op de leraar. Toen deze aan kwam en zich voorstelde moesten we onze schoenen en sokken uit doen. Ondertussen zette hij een tropisch rustgevend muziekje op. We moesten gaan zitten in kleermakerszit en hielden de typische ’’zen-houding’’ aan. Op het begin werd ik er helemaal melig van, ik ben helemaal niet zo spiritueel. Later merkte ik wel dat het een goede training is voor de spieren en het is nog best zwaar ook!

Zaterdag was een religieuze dag, we hebben zowel een moskee, tempel en een kerk bezocht! Samen met Yvonne, Ajin, Carola en Fanny hebben we ons verdiept in een aantal religies en een wandeling gemaakt door de stad! Fanny hebben we hier ontmoet, ze is Indonesisch en ook Nederlands spreken. Ze is super vriendelijk en weet een hoop leuke plekken in Surabaya. Allereerst zijn we naar een moskee gegaan, dit was een Chinese moskee genaamd masjid Muhammad Cheng Hoo. Deze moskee werd gebouwd ter nagedachtenis van Cheng Hoo, een chinese moslim. Een Imaan gaf ons een rondleiding door de Moskee, een hele vriendelijke meneer. Na deze bezoek aan de moskee vervolgde onze citytrip door de wijk. We gingen te voet verder. Te voet zie je meer als in de taxi. 
We liepen langs een begraafplaats, waar omgekomen militairen van de oorlog in 1942, in de tijd van Nederlands-Indie begraven lagen.
Op den duur kwamen we langs een Buddhistische tempel, waar we ook een kijkje mochten nemen. Deze tempel heette Yayasan sahabat Pemuja Hian Thian Siong Tee, wat een naam! Het was een kleurrijke tempel, vol met bloemen en budhabeelden. 
Iedere religie is trouwens erg hartelijk en dankbaar wanneer je een kijkje komt nemen in hun godsdienstelijk huis.
Daarna liepen we door een straat vol winkels allerlei verzorgingsproducten, zoals make-up, shampoo etc! Ze verkochten allerlei merken voor bijna niks.
Het wandelen door de straten was best wel gevaarlijk, er zijn hier geen wandelpaden dus je loopt naast een weg met allemaal scheurende auto’s en scooters langs je heen. Er zijn wel zebrapaden maar de regels zijn hier niet zo scherp. Je moet echt je hand opsteken en gaan lopen, dan stoppen mensen wel. Op drukke kruispunten liepen we kris kras door de auto’s, maar het is allemaal goed gegaan!!

We belandden in een Indonesische mal, de Pasar Atum. Deze pasar bestond uit een oud en een nieuw gedeelte. Er waren allemaal leuke winkeltjes en er was veel te zien.
We hadden bij een kraampje donuts gekocht, die jezelf mocht versieren, mmm! Daarbij had ik een typisch Indonesisch drankje gekocht, Girung, gemaakt van verschillende natuurlijke producten en kruiden. Het was apart maar best lekker!
Later in de middag bracht Fanny ons bij een toko waar we allerlei lekkere Indonesische hapjes hebben geproefd: caceau udang(garnalenkroket), gebakken tempeh(sojabonen) en een soort bollen met sesamzaadjes. Het smaakte allemaal erg lekker!!

’s Avonds zijn we naar een protestantse kerk gegaan waar een jeugdavond werd georganiseerd. De avond was gevuld met allerlei acts:zangroepen, dansgroepen, goochelaars en als afsluiter een DJ! Het was een hele gezellige avond.

Afgelopen zondag hebben we ons vermaakt in het Ciptura waterpark. Een Indonesische jongen van de Airlangga universiteit ging ook met ons mee, we mochten meerijden in zijn auto. Het waterpark was midden in een wijk dat de Signapore of Surabaya heet. Het was een hele nieuwe wijk wat de structuur had van Signapore, met mooie hoge moderne gebouwen, hotels, restaurant en een universiteit. Het was echt leuk om te zien, ik was in een hele andere wereld.
In het waterpark hadden we allemaal een luchtband gehuurd. Er was een groot golfslagbad en natuurlijk wat glijbanen. Ook lag rondom het park een waterbaan waar je met je band lekker rondjes in kon dobberen. 


Gisteren zijn we naar de universiteit geweest. In de ochtend waren we lekker vrij, dat was ook wel eens lekker. Carola en ik hebben het appartement even een goede poetsbeurt gegeven.
’s Middags kregen we les over urologie van een doktor die hierin was gespecialiseerd, genaamd Pa Budi Himawan.
Ik zat naast een Indonesische studente die gelukkig Engels konden praten en vertaalde de les. De leraar had een Engelse powerpoint, maar vertelde alles in het Bahasa.
Het was een interessante les over nierziekten en de verschillende diagnostiek daarbij.
De meeste informatie kwam me wel bekend voor, maar het was best lastige stof. Het is hier in Indonesië zo dat een verpleegkunde student 5 jaar moet studeren voor de bachelor of nursing. De eerste 4 jaar bestaat uit colleges en het laatste jaar is werkervaring opdoen door stage te lopen. De verpleegkundigen staan gelijk aan de artsen, dus ze moeten aardig wat weten en kunnen. De verpleegkundige hier mag bijvoorbeeld ook hechten en een besnijdenis uitvoeren! 

De student naast mij vertelde dat het hier niet normaal is om eigen boeken te hebben, die kosten best wel wat. Alle informatie moeten ze overschrijven uit boeken van hun leraar of een kopie maken. Leuk om te praten over onze ervaringen als student en die van hen, zo zijn er best wel verschillen.

Na de les zijn we naar de kantine gegaan op de campus. Ik hoorde van meerdere mensen dat hier een kok is die de lekkerste saté maakt. Dat moest ik natuurlijk wel proeven. En ja, hij was super lekker!! Hierbij nam ik longtong, dit zijn stukken plakkerig rijst.

Vanmorgen hebben Carola en ik lekker wat uitgeslapen. Om 11 uur kwam Yvonne naar ons toe om wat te overleggen over ons project. Een mevrouw, Ibu Ira heeft ons een leuk onderwerp voor een project gegeven. Hier in Indonesië geven maar weinig vrouwen borstvoeding aan hun pasgeboren baby. Omdat ze weinig informatie krijgen en er veel reclame over gezonde flesvoeding wordt gegeven, wordt er gemiddeld niet veel borstvoeding gegeven. Het belang van borstvoeding wordt niet overgedragen aan de moeder. Wij vinden dit een leuk onderwerp om ons in te gaan verdiepen! 


Om kwart over 12 werden we opgehaald door Deni en Masmat, zij brachten ons naar de universiteit. Vandaag stond een les over de tropische infectieziekten op het programma. Toen we aankwamen werd Deni gebeld dat de les helaas niet door ging, de professor had het druk met een aantal patiënten. Dat was wel even jammer zo op het laatste moment. We zijn dus toen naar de Galaxy Mall gegaan om wat te shoppen, ook niet verkeerd! We liepen nog geen uur rond en we werden gebeld dat de les toch wel door ging! Typical Indonesia! We werden weer opgehaald en naar het nieuwe tropische infectieziekenhuis van Surabaya gebracht. Om 14:00 uur kwamen we aan in het lokaal waar de professor met een aantal verpleegkundigen op ons zaten te wachten. De professor hadden wij al eerder ontmoet tijdens de opening van het ziekenhuis. Het ziekenhuis zag er nog erg rustig uit, de polikliniek is open en er lagen nog maar 5 patiënten.
De les ging over epidemiology naar de tropical diseases, een studie dat zich richt op gezondheidsproblemen. De professor heeft meerdere studies verricht gericht op het ontstaan en de oorzaak van tropische infectieziekten. De professor vertelde dat tropische infectieziekten in Indonesië een groot probleem is. Sinds een aantal jaar is Malaria actief. HIV en Aids komt erg veel in Indonesië, dit word met name overgedragen door onveilige seks en het drugsgebruik. Vorig jaar is hier in Indonesië het bordeel afgeschaft, waardoor er in de onderwereld veel onveilige seks voorkomt. Er is nu dus minder grip op om preventieve maatregelen tegen HIV toe te kunnen passen.
Indonesië is zo ontzettend groot. De totale bevolking van Nederlands is even groot als de hoofdstuk, Jakarta!! Het is een stuk minder welvarend en daardoor komen deze ziekten meer voor. 

Ook werd er aan ons gevraagd hoe men in Nederland tegen drugs aan kijkt. Wij vertelden dat het gebruik van softdrugs in Nederland is toegestaan. Hier is het gebruik een taboe, een student wordt op een universiteit geweigerd als hij of zij drugs gebruikt. Dit is om te voorkomen dat hij of zij anderen aansteekt ook te gaan gebruiken.
Wij stelden de vraag aan de verpleegkundigen of zij vroeger ook voorlichting hebben gekregen op hun basisschool of middelbare school over HIV. Een van de 15 stak zijn hand op en gaf aan dat hij voorlichting heeft gehad. 

Wij hebben in Nederland allemaal wel meerdere keren hier voorlichting over gekregen. Best wel schokkend dat er in dit land weinig preventieve voorlichting wordt toegepast. Vanwege de cultuur en religie is het ook een moeilijk onderwerp om hier over te praten. Wel steekt de overheid aandacht aan dit onderwerp en ook is er een organisatie actief.
De professor was ontzettend aardig, zijn chauffeur heeft ons zelfs na de les naar huis gebracht! Het was een gezellige terugreis, de chauffeur was fan van Nederland en liet ons wat oude Nederlandse hits horen.


Vanmiddag heb ik wat gesport in de sportschool. 
Vanavond zijn we naar de bioscoop geweest in de Galaxy Mall, waar wij vanmiddag ook waren. Ik heb de film Focus gezien, een leuke film! De popcorn smaakt hier echt goed!


Dit waren mijn avonturen van de afgelopen week weer.


Bedankt voor het lezen!



Salemat malam (fijne avond)!!