Tv-opname,lepraziekenhuis & super weekend raften

Lieve lezers,

Vorige week vertelde ik in mijn reisverslag dat wij als internationale studenten waren gevraagd voor een tv opname. Dit hebben wij vorige week op woensdagochtend ook gedaan! De wekker stond die dag veel te vroeg,om 4:30 uur want 5:45 uur haalden Deni en Masmat ons al op.

We gingen naar een opnamestudio van een lokale televisiezender van Surabaya. Deze zender heet Jtv (ook wel Java tv). Jessie en Sinem wilden geïnterviewd worden en ook de decaan Ibu Pur zat er bij. Ik zou het veel te eng vinden om geïnterviewd te worden, het werd live uitgezonden en ook nog in het Engels en Indonesisch. Wij mochten gelukkig ook mee de studio in en moedigde de meiden aan! Het was erg leuk om te zien hoe zo’n tv-opname gaat achter de schermen! De presentatrices stelden voornamelijk vragen over de reden dat ze naar Surabaya zijn gekomen, wat ze hier doen, en hoe ze het vinden etc. 
Hierna zijn met zijn alle naar het Soto Ayam restaurant gegaan en hebben daar kippensoep gegeten. Om half 10 in de ochtend zaten we al aan dit lekkere soepje, we hadden er al een halve dag op zitten dus dat smaakte best wel!

Woensdagmiddag ben ik naar de tandarts geweest op de universiteit. Ik had al een paar dagen vreselijk pijn aan mijn tandvlees rondom mijn verstandskies. Toen ik dit tegen Ibu Pur en Pa Deni vertelden zeiden ze dat ik beter even naar de tandarts kon gaan om er naar te laten kijken. Ik heb echt een hekel aan de tandarts en dan nog eens een vreemde, ik keek er niet echt naar uit. Gelukkig ging Carola met mij mee, mijn steun en toeverlaat!!! De praktijk zag er gelukkig best netjes uit en de tandarts was een aardige meneer, hij kon zelfs een heel klein beetje Nederlands praten.

Ik legde mijn probleem uit en de man ging in mijn mond kijken. Hij zei dat mijn verstandskies eruit moet, deze is aan het door komen en dat drukt op mijn tandvlees, wat het zo pijnlijk en gezwollen maakt. Ik gaf aan dat ik daar liever mee wacht tot ik in Nederland ben. Hij heeft nu een laagje cement op een aantal kiezen aan de onderkant gedaan, waardoor er minder druk op mijn verstandskies komt. Daarna deed hij met een gel de tandvlees rondom de verstandskies masseren. Dit voelde wel fijn aan. 
Dat laagje cement is een tijdelijke oplossing en dat kan er in Nederland weer af gehaald worden, je ziet er gelukkig ook niks van.
Het was wel lastig op het begin met eten omdat mijn tanden nu niet goed op elkaar kunnen, maar ik ben er nu al wat aan gewend en de pijn is al een stuk minder gelukkig!
Morgen ga ik terug naar de tandarts voor een controle.

Na het tandartsbezoek begon onze tweede les Bahasa. We hadden een andere leraar als vorige week. De lerares dacht dat we al ver gevorderde studenten waren in de Indonesische taal. Ze begon de les al gelijk met het geven van een moeilijke opdracht. We moesten een cd luisteren en daarna overleggen wat we hadden gehoord. Daarna moesten we zelf dit gesprek gaan voeren.Dit was natuurlijk niet te doen voor ons als beginners! Vorige week hebben we alleen wat basis dingen geoefend zoals het goedendag zeggen, wat bestellen, het weer en de dagen van de week. De lerares begreep dit gelukkig en deed weer een stapje terug.

In de avond zijn we met zijn 6e mee uiteten genomen door onze leraar Pumpun en haar Oom. Net als de karaoke avond trakteerde hij ons weer. Het restaurant heette ’Our Bar’, het was een sfeervol restaurant en zag er ook best wel Westers uit. Iedereen bestelde biefstuk, ik ook! Dit was de beste biefstuk die ik ooit heb geproefd!

Op donderdag nam een verpleegkundige ons mee naar een Lepra-ziekenhuis. Nou zeg maar lepra-dorp! Het was 2 uur rijden vanaf Surabaya, het ziekenhuis bevond zich midden in de bergen. De weg naar het ziekenhuis bracht ons een prachtig uitzicht.
De verpleegkundige in het ziekenhuis ontving ons met open armen. Er stonden lekkere Indonesische hapjes voor ons klaar, een daarvan waren gebakken bananen. Die gingen er bij ons wel in!!
De verpleegkundige gaf een presentatie over de ziekte en het doel van dit ziekenhuis. Ik wist niet veel af van de ziekte omdat het in Nederland gelukkig niet meer voor komt. Hier in Indonesië is het een groot probleem, jaarlijks worden 20.000 nieuwe patiënten met lepra ontdekt. De ziekte is hier een stigma, patiënten met lepra worden niet geaccepteerd door de lokale bevolking. Dit ’’lepradorp’’ is daarom een grote familie waar patiënten met lepra en hun familieleden kunnen wonen. 
Patiënten kunnen hier hun hele leven wonen. Het ziekenhuis richt zich op leprapatiënten maar ook kunnen patiënten met andere klachten terecht bij de polikliniek.
Lepra is een besmettelijke ziekte die wordt veroorzaak door een bacterie. Besmetting treedt op door het verspreiden van bacillen tijdens ademhaling, hoesten en niezen. De meeste mensen zijn van nature resistent tegen de bacil en zullen dus na besmetting de ziekte niet ontwikkelen. De leprabacterie tast de zenuwen aan, met als gevolg dat er verlammingen kunnen ontstaan en handen en voeten gevoelloos raken. Hierdoor kan iemand niet meer voelen of hij of zij zich verbrand of wondjes oploopt. Grote wonden, infecties, blindheid en ernstige verminkingen zoals klauwhanden of stompvoeten zijn het gevolg.

We mochten een presentatie bijwonen over Lepra, die werd gegeven door studenten van de Airlangga universiteit. Deze presentatie werd gegeven aan de patiënten en hun familieleden. Het was zo zielig om de patiënten zo te zien zitten. Met open voeten, kromme handen en sommige patiënten hadden haast geen vingers meer. 
Ook gingen we met ons mondkopje op in de patiëntenkamers kijken. De patiënten liggen er maar in de warmte en stank. Veel patiënten hebben open wonden op hun voeten en dan ook nog is vies verband vol met wondvocht eromheen. Bah, ik had het echt met ze te doen.

Donderdagmiddag hebben Carola, Yvonne en ik aan het projectplan gezeten. In dit plan hebben we omschreven waar wij een onderzoek naar gaan doen. Het doel is om de voorlichting van de verpleegkundige aan zwangeren vrouwen over het geven van borstvoeding te verbeteren. Onze leraar heeft dit plan goed gekeurd en kunnen nu aan de slag gaan!

Vrijdagochtend hebben we meegelopen op de afdeling neurologie van het Soetomo hospital. Op deze afdeling worden patiënten na een CVA of een hersenoperatie opgenomen. Daar aangekomen zag ik een afdeling vol met patiënten, familie, artsen en verpleegkundigen krioelend om elkaar heen. Het was een ongeorganiseerd bende gewoon!
Een gespecialiseerde neurologieverpleegkundige leidde ons rond op de afdeling. Op de eerste kamer lagen 6 ’’high care- patiënten’’, deze patiënten kwamen net terug van een operatie of lagen in een kritische toestand. We mochten deze kamer niet op omdat dat voor de patiënt te druk zou zijn, logisch ook.

Op de afdeling was een kamer gevuld met allemaal besmette patiënten, onder andere met tetanus. Deze patiënten worden allemaal bij elkaar gezet en de deuren stonden gewoon open. Een isolatiekamer kennen ze niet, familieleden lopen ook gewoon de kamer in en uit. 

Ook was er een kamer gevuld met TBC patiënten. TBC is een besmettelijke ziekte van de longen. Deze patiënten worden ook niet geïsoleerd verpleegd en de verpleegkundigen namen ook geen maatregelen. Ik stond er ook niet echt op mijn gemak en kon het niet begrijpen dat er hier zo makkelijk met besmette patiënten wordt omgegaan. 
De verpleegkundige vertelden dat het aantal patiënten met een sepsis(bloedvergiftiging) erg groot is op de afdeling.

De verpleegkundige vertelde dat er veel patiënten met neurologische problemen zijn in Indonesië en daarom deze afdeling altijd overbezet is aan patiënten. Er stonden zelfs een stuk of 15 patiëntenbedden op de gang met zieke patiënten erin, er was te weinig ruimte voor hen.

In totaal lagen er 54 patiënten en er waren maar 5 verpleegkundigen aan het werk. Je kunt je dus voorstellen dat er geen overzicht meer is.

We gingen bij een patiënt kijken die een herseninfarct had ondergaan, waardoor hij nu een linkszijdige verlamming heeft. 
In Nederland is het normaal dat een patiënt na een herseninfarct antistollingsmedicatie krijgt, om een volgende infarct te voorkomen. Hier in Indonesie kennen ze dat niet. Wel vertelde de verpleegkundige dat ze hiermee bezig zijn.

Ik vroeg aan de verpleegkundigen hoe het komt dat het best wel armoedig is in het ziekenhuis. Hij vertelde dat de overheid weinig geld uit geeft aan de gezondheidszorg. Bijna al het geld gaat uit naar de politiek en andere sectoren. Ik zag dat hij het zelfs moeilijk hiermee had en het zelf ook niet kon bevatten. 
De gespecialiseerde verpleegkundige vertelde dat hij dit werk is gaan doen omdat hij is geïnteresseerd in neurologie en zijn oma aan een herseninfarct is overleden.
Het was te zien dat hij met liefde en plezier als verpleegkundige werkt.

Vrijdag avond begon ons leuke weekend! We zijn in de avond vertrokken naar Malang. Met de taxi gingen we naar het busstation van Surabaya en daar pakten we de bus. Het busstation was al een hele belevenis, iedereen praatte tegen ons aan en vroeg waar we heen wilden.
Aan het begin van de reis stond er een mevrouw voor in de bus gitaar te spelen en te zingen, nog vals ook!! Ondertussen waren er mannetjes eten aan het uitdelen. Ik kreeg gewoon een doosje gebakken kip met sambal op me schoot gelegd, zo van kopen!!! Ik heb er niet aan gezeten en wachtte het maar af. Even later kwamen ze de doosjes weer ophalen, nouja liever niet want het liefst zagen ze natuurlijk dat je het kocht.
Toen de rit begon stopten deze verkoopslui ermee en gingen een andere bus lastig vallen.



De reis naar Malang duurde ongeveer 2 uur. Het was een luxe bus met fijne zitplekken en airco. Aangekomen in Malang, haalde Wiwit en een vriend van haar, Indra ons op. Wiwit is een meisje dat ook heeft gestudeerd op de Airlangga universiteit. Ze is al afgestudeerd verpleegkundige en werkt nu in een soort zorgverzekeringskantoor. Indra werkt in de ICT op hetzelfde kantoor. Beide waren super aardig en ik voelde me eigen meteen op mijn gemak. Wiwit vertelde dat het inkomen van een verpleegkundige in een ziekenhuis enorm weinig is. Zij verdiende maar 2 miljoen roepia in de maand (dat is maar 150 euro). Diep triest om dat te horen, als je ziet wat ze allemaal doen. Op het kantoor waar ze nu werkt verdient ze heel veel beter en ook krijgt ze vanuit haar werk een eigen woning, midden in het centrum van Malang.

Vanaf het busstation Malang zijn we naar een restaurant gereden om wat avond te eten.
Daarna zijn we naar het huis van Wiwit gegaan, een mooi huis maar van binnen was het best kaal. Ze had voor genoeg slaapplekken gezorgd. Carola en ik mochten zelfs op haar bed slapen!!! Het was wel een primitief huisje hoor, de badkamer bestond uit een douchekraantje met alleen koud water en een toilet, geen wastafel. Ze had geen keuken maar een pitje op de grond staan met wat pannen. Ook was er geen airco in het huis.
Toen ik eenmaal op bed lag heb ik geen oog dicht gedaan, het was zo warm zonder airco en er vlogen ook nog eens een aantal muggen om me heen. Ik heb wel wat uitgerust maar wat was ik blij toen het half 6 was, kon ik uit bed komen!


Zaterdagochtend om 6 uur werden we opgehaald door Indra om te gaan raften met zijn allen. Nog 3 vrienden van Wiwit en Indra gingen mee (Maya, Bayu en Jamil), hele gezellige mensen. Indra reed met zijn eigen auto en Wiwit had een auto gehuurd. Dat was wel fijn met 2 auto’s want we waren in totaal met 9 man.
De reis naar de raftplek duurde in totaal ongeveer 5 uur. Tussendoor hebben we ergens wat ontbeten in een leuk restaurantje met allemaal hutjes in een mooie tuin. In een van de hutjes gingen we op de grond zitten en hebben wat te eten besteld. Mijn ontbijt om 9:00 uur was witte rijst, met gebraden kip en wat groenten. Normaal eet ik gewoon havermout in de ochtend maar het smaakte nog best wel goed ook! 

We kregen geen bestek bij het eten, ik zou niet weten hoe ik rijst met mijn handen moet eten?! Gelukkig toen wij er naar vroegen kwamen ze bestek brengen voor ons. Onze Indonesische reisgenoten aten gewoon met hun handen. Daarna wassen zij hun handen in een bakje water met Lemoen, dat krijg je dan bij het eten.
De tuin waar we aan het eten waren was erg mooi en onder het eten vlogen verschillende vlinders langs ons heen!

Gelukkig heb ik in de auto naar de raftplek wat dutjes kunnen doen. De reis was trouwens ook zo mooi, we bevonden ons weer tussen verschillende groene rijstvelden. Ook reden we door kleine dorpjes waar mensen echt nog heel erg primitief leven. Ik zag mensen zichzelf wassen in een rivier. Ook vrouwtjes doen daar hun kleding wassen en dit hangt gewoon te drogen langs de weg. Verschillende keren zwaaiden mensen enthousiast naar me, alsof ik een artiest ben. Zo apart, ik zwaaide natuurlijk gewoon blij terug!


De raftplek, waar we rond 12 uur aankwamen heette Sondadventure, in het plaatsje Probolinggo. Het was een groot terrein. Toen we aankwamen trok ik wat oude kleding aan. Ook kregen we een zwemvest, helm en een peddel. We waren er helemaal klaar voor!!
We moesten groepen van 5 maken en deden kennismaken met onze gids. Een hele aardige meneer, Digi begeleidde ons tijdens het raften.

Aangekleed en al stonden we met 20 man achterop een wagen om richting de watervallen te rijden. We werden echt vervoerd als een stel dieren en reden over een ruige stijle weg naar boven. Ik vond het maar eng en dacht op dat moment echt waar ben ik aan begonnen!?
Op het laatst moesten we allemaal een stuk lopen, een berg op. Aangekomen bij de watervallen was dit echt de moeite waard, het was er zo mooi!
Onze boot stond al klaar en de gids maakte deze gereed. Ik kon gelukkig me camera meenemen in zijn waterdichte tas om tijdens de tocht wat foto’s te maken.
Toen we in het bootje zaten vertelde de gids wat belangrijke informatie, in het Bahasa. Gelukkig konden onze reisgenoten dit een beetje vertalen voor ons. Ik zat achterin de boot naast de reisgids, een veilige plek dacht ik zo!;)

We moesten allemaal een beetje aan de zijkant zitten en onze voeten op een bepaalde manier vast zetten. Met de peddel konden we de opdracht krijgen vooruit of achteruit te peddelen. Op ruige plekken kan de gids ’’boom’’ roepen, we moeten dan allemaal op ons hurken in het midden van het bootje gaan zitten. Na de instructies gingen we met zijn allen bidden. Ik deed voor mezelf ook een gebedje, dat het allemaal goed mocht aflopen. Ik vond het best wel spannend, het water was ook zo ruig! En daar gingen we dan!!!!!
In totaal hebben we 12 kilometer geraft door de rotsen en watervallen heen. Het was zo mooi en gaaf! Onze gids was echt een held, hij was zo sterk en heeft ons een veilige trip bezorgd. Carola en ik hebben echt alles bij elkaar gegild maar ook de gids gilden gezellig met ons mee!
Tussendoor zijn we nog bij een waterval gestopt om wat foto’s te maken. Ook had de gids Indonesische hapjes en drankjes mee, heel leuk! De gebakken bananen gingen er weer goed in!

Er waren ook een aantal watervallen vol met vleermuizen, brrr wel honderden bij elkaar!!
Langs het water zagen we ook nog een aantal grote salamanders lopen.
Na het raften werden we met een wagen weer terug gebracht naar het clubgebouw. Ik heb me omgekleed en daarna stond er voor ons een tafel met Indonesich eten klaar.

Op de terugweg zijn we bij Wiwit in de auto gestapt. Wiwit haar ouders wonen in Surabaya, waar ze ieder weekend heen gaat. Ons plan was om in Malang de bus te pakken naar Surabaya, ook Wiwit zou mee gaan met ons.
Nu kwam Wiwit op het idee dat we met zijn 6e het beste meteen van de raftplek naar Surabaya konden rijden. We zaten wel met z’n 6e in een heel klein autootje opgevouwen maar daarentegen waren we wel in 3,5 uur lekker thuis!

Afgelopen zondag heb ik lekker uitgerust en wat geskyped met Jasper, thuis en oma. ’s avonds hebben we met zijn alle weer een Hollandse pot gekookt: gebakken aardappels met groenten en vlees. Heerlijk!!

Gisteren heb ik met een klas een praktijkles gevolgd op de universiteit. Yulis gaf ons les over een mitella aandoen bij een patiënt en het gebruik maken van compressieverbanden bij breuken. Hier gebruiken ze de mitella echt overal voor, bij schedelfracturen, beenfracturen, sleutelbeenbreuken, hand en armfracturen. We hebben verschillende technieken aangeleerd om deze om te knopen bij een patiënt.

Het was een mooi zonnige dag dus ’s middags heb ik lekker aan het zwembad in mijn boek gelezen. Ik heb hier zo veel te doen dat ik haast niet toe kom aan het lezen van mijn boeken. Aan het zwembad ben ik dus lekker in mijn boek van Suzanne Vermeer gekropen.
In de avond heb ik weer een yogales gevolgd. Ik had niet verwacht dat Yoga best wel leuk en ontspannend is! Daarna heb ik me eigen opgefrist en weer de boer zoekt vrouw aflevering van zondag gekeken! Heerlijk met een kopje thee en stroopwafels, lekker Hollands!!

Vandaag zijn we naar het Soetomo Hospital geweest, naar een interne afdeling voor vrouwen. Dit was een kleine en rustige afdeling waar alleen vrouwen lagen, voornamelijk met diabetes, nierziekten of kanker. De verpleegkundige leidde ons rond over de afdeling en we hebben een aantal patiëntencasussen besproken.
We zagen dat een zelfde insulinepen hier bij verschillende patiënten wordt gebruikt, ze trekken het benodigde aantal eenheden op en dat injecteren ze. In Nederland is dit ongebruikelijk en elke patiënt heeft een eigen insulinepen. Omdat ze hier niet zoveel geld tot hun beschikking hebben, zijn ze zo erg creatief.

In Indonesië komt diabetes mellitus best wel veel voor. Qua overgewicht lijkt het wel mee te vallen. De mensen hier eten wel 3 keer op een dag een grote hoeveelheid rijst, waar veel koolhydraten in zitten.

Vanmiddag ben ik weer lekker gaan zonnen en zwemmen in het zwembad. Het lijkt wel of het weer steeds wat beter aan het worden is. Wat meer zon en minder regen. Het regenseizoen is ook bijna voorbij dus tijd om bruin te worden hoor!


Zoals jullie lezen vermaak ik me gelukkig nog steeds erg goed hier.
Soms mis ik ook wel is Nederland natuurlijk maar iedere dag geniet ik van de mooie ervaringen.

Veel liefs,

Lisa