Week 9: stage lopen en voor het eerst paragliden!

Lieve lezers,

Leuk dat jullie weer mijn reisverslag lezen! Normaal begint mijn reisverslag op woensdag en eindigt het op dinsdag. Vorige week had ik zoveel meegemaakt op het leuke eiland Bali, dat ik iets meer schrijftijd nodig had. In mijn vorige reisverslag eindigde mijn verslag daarom op woensdag, toen hebben we een puskesmas in Surabaya opgezocht.

De dag daarna, op donderdag heb ik lekker kunnen uitslapen. Pas om 12 uur kwam Masmat ons ophalen, op de universiteit hebben we een interessante les over Acedemic writing gevolgd. Dit was volgens mij voor het eerst dat een hele les in het Engels werd verteld! Dat was heel fijn. De leraar vertelde het erg enthousiast waardoor ik geprikkeld raakte om op de les te volgen. Het ging vooral over het schrijven van een artikel of een artikel, de leraar vertelde handige informatie zoals de opbouw van een tekst etc. Ook gaf hij leuke opdrachten, zodat alle studenten actief waren in de les.

Vrijdag begon mijn dag met gezellig skypen met pap en mam. Zij zaten aan hun ontbijt om half 7, hier was het half 12. Papa ging al vroeg naar zijn werk toe en mama was vrij deze dag. Super fijn om ze te zien, alsof ik met ze aan het ontbijt zat!

In de middag zijn we een kijkje gaan nemen op een Islamitische basisschool, deze lag naast een moskee. Bij aankomst keken alle kinderen ons vol bewondering aan.
Eerst mochten we een klas bijwonen, dit waren kindjes van 10-12 jaar. Een voor een hebben we ons voorgesteld en ze vonden ons allemaal indrukwekkend.
Er waren ook een aantal studenten van de universiteit aanwezig, zij verzorgden de les voor de kinderen. De les stond in het teken van ’’de mini-verpleegkundigen’’. De kinderen leerden met name goed voor zichzelf en voor hun vrienden te zorgen. Zoals wanneer een vriend of vriendinnetje de griep heeft, er voor diegene te zijn. Heel goed dat de kinderen dat al leren!!
Aan ons stelden de studenten van de universiteit de vraag of wij ook zo'n zelfde programma hebben in Nederland. We legden uit dat in Nederland de kinderen ook wel leren om zorgzaam te zijn, zoals de GGD en EHBO.
Na deze les gingen we nog een voorlichting bijwonen, deze werd ook uitgevoerd door studenten van de universiteit. De aanwezigen waren allemaal leraren van de basisschool, zij werden voorgelicht over het belang van voorlichting geven aan de kinderen.
Volgende week krijgen de kinderen ook praktijklessen waar ze kunnen oefenen, een soort van EHBO-les zoals we het krijgen in Nederland denk ik.
Hierna gingen we natuurlijk met de hele klas op de foto.

Toen ik thuis kwam ben ik gaan sporten en daarna nog even het zwembad in gesprongen.
In de avond zijn Ajin, Yvonne, Carola en ik uiteten geweest bij Primarasa, allemaal kozen we voor de saté omdat die zo lekker is daar! Na lekker gegeten te hebben zijn we met z'n alle een film gaan kijken.

Op zaterdag zijn we met Ibu Pur(de decaan) mee naar een Islamitische middelbare school gegaan. Deze school was in Sidaorjo. Ibu Pur vertelde ons dat het twee uur rijden was, nou dat was gelukkig maar een uurtje!
Daar aangekomen moesten we allemaal een hoofddoek op. Ik had gewoon een sjaaltje bij en om me hoofd gewikkeld. Ik was het hier niet helemaal mee eens maar uit respect doen we dat maar. De reden was omdat het kinderen zijn, misschien hebben ze een goed voorbeeld nodig?! De foto's van mij met een hoofddoek zal ik maar niet laten zien, dat ziet er natuurlijk niet uit.

Daar aangekomen werden we ontvangen door de directeur, volgens mij was ze verrast dat wij ook mee kwamen. Daar was ze niet op voorbereid leek wel. Gelukkig was ze erg enthousiast en we moesten kennis maken met alle leraren op de school.
Ik vroeg me af, omdat het zaterdag was, of de studenten en leraren wel weekend hadden. Ze vertelde op zaterdag ochtend vaak nog een activiteit te doen hebben en daarna zijn ze in de middag en op zondag vrij.
De school zag er best modern uit en ook was de directeur erg trots op hun visie en missie. Hier stond ook in dat de school modern en internationaal was, wat niet klopt met dat wij een hoofddoek op moeten vind ik. Maar goed, mijn motto was gewoon blijven lachen!!

Alle leraren werden helemaal dol om ons te zien, na een voorstelronde moesten we met hen op de foto. Het waren net een stel kleine kinderen zo happy werden ze ervan!

Toen gingen we richting een klas vol met studente van 14-16 jaar. Ze zaten in een grote zaal en voorin stond een rij met stoelen waar wij met z'n 6e en Ibu Pur konden zitten.
Alle leerlingen keken ons ook weer vol bewondering aan en maakte allemaal foto's.
Ibu Pur heeft de kinderen voorlichting gegeven over HIV/aids. In de presentatie werd verteld wat de ziekte is en met name hoe men het kan voorkomen. Deze ziekte komt veel voor hier dus het is heel goed dat de kinderen hier al vroeg over voorgelicht wordt. Door er over te praten, wordt hopelijk ook de stigma (slechte denkwijze) over deze ziekte verminderd.
Aan de kinderen werden ook vragen gesteld en degene die een antwoord gaf kreeg een klein cadeautje. Dat werkte erg motiverend voor de kinderen.
Wel leuk, Ibu Pur had ook een aantal Hollandse cadeautjes mee voor de kinderen, zoals een mok en agenda in de Hollandse tinten! Een aantal jaar geleden is zij in Nederland geweest en heeft toen wat souvenirs ingekocht. Ze zou graag een keer terug willen naar Nederland, omdat haar dochter sneeuw wilt zien!

Na de voorlichting stelde de leerlingen ook goede vragen zoals: ’’zijn er ook medicijnen om HIV te voorkomen?’’ Helaas bestaat dat nog niet.
Na heel veel groepsfoto's met de studenten verlieten we het lokaal met z'n alle.
We kregen van de school een bedankje, een groot notitieboek van de school. De directeur wilde Ibu Pur ook geld geven, maar dat nam ze niet aan omdat dit niet hoeft en alles vrijwillig is.
Op de terugweg in de auto vertelde ze ook dat ze nog nooit had meegemaakt dat iemand haar geld wilde geven na de voorlichting.

We zijn onderweg naar huis wat gaan lunchen in een restaurant in Sidaorjo. Lekker rijst met groenten,kip of vis. Dit smaakte erg goed. Na het eten kwamen we terug thuis en heb ik gedoucht en mijn tas ingepakt voor onze trip naar Malang.

Aan het einde van de dag heb ik samen met Yvonne, Ajin en Carola de bus genomen naar de stad Maland. Wiwit kwam ons weer ophalen bij het busstation van Malang, zoals een paar weken geleden toen wij met haar gingen raften. Aangekomen in Malang zijn we met Wiwit uiteten geweest.
Na het eten gingen we naar het huis van Wiwit, waar we de vorige keer ook sliepen. Ik was er op voorbereid om Deet(antimuggenspul) mee te nemen, de vorige keer was ik lek geprikt door de muggen! Ook had ik de vorige keer geen oog dicht gedaan door de warmte en muggen. Gelukkig mocht ik van Yvonne een inslaaptablet lenen en heb ik als een roosje geslapen!

Paragliden!!!!!!
Zondagochtend stond om half 6 de wekker. Ik heb gelukkig goed geslapen. Alleen werd ik om 4:15 uur wakker door het getetter van de moskee. Daar raak ik nog niet zo aan gewend hoor, gelukkig heb ik er in het appartement in Surabaya geen last van omdat we aan de goede kant van het gebouw wonen!

Om 6 uur zijn we vertrokken van Wiwit's huis en hebben we Jamil en Indra (vrienden van Wiwit) opgehaald. Vanaf hen vervolgde onze trip naar Batu!
We gingen zoals de vorige keer weer de berg op met de auto! Het weggetje was erg smal en zat vol met kuilen, ik zou er zelf niet durven rijden met een auto!
Op de berg aangekomen was het nog erg rustig en ook was er geen instructeur te vinden. We waren even bang dat het paragliden weer niet door zou gaan.. Na even wachten kwamen gelukkig de stoere instructeurs aan gelopen en we konden ons inschrijven voor het paragliden!!!

De wind stond goed, en we zouden 5 a 10 minuten in de lucht kunnen zweven. 
Let’s go! Als eerst deze ochtend sprongen Carola en Ajin van de berg, wat een bikkels!! 
Het was zo gaaf om het alleen te zien en ik werd er echt super zenuwachtig van. Yvonne en ik moesten nog een kwartiertje wachten op de instructeurs, zij moesten van beneden weer boven op de berg terug komen. 


En toen waren Yvonne en ik aan de beurt!
We kregen een rugzak om ons heen en we moesten in een zitje stappen. De instructeur maakte zichzelf aan mij vast en daaraan zat een hele grote vlieger. 
Ik kreeg van de instructeur een selfsiestick, daar deed ik mijn telefoon in en startte de video.
De instructeur die mij begeleidde kon geen woord Engels, dat maakte me wel erg zenuwachtig hoor.

Bij 3 moest ik rennen en de vlieger kwam de lucht in, vanaf toen werden de instructeur en ik de lucht in getrokken. En daar zweefden we!! Ik heb denk ik ruim 6 minuten in de lucht gezweven en super genoten van het mooie uitzicht. Ook de stilte in de lucht was super om mee te maken. Even voelde ik me een vogel in de lucht!
 De instructeur zweefden van links naar rechts en steeds kwamen we een stukje lager. Ondertussen was ik aan het filmen met de selfiestick! Uiteindelijk landde we op het landingspunt op een grasveld. Het was enorm gaaf!!!

Wiwit, Jamil en Indra kwamen ons onder aan de berg, bij het landingspunt ophalen. 


We hadden nog geen ontbijt op, dus we zijn een ontbijt gaan eten in een lekker restaurantje. Mijn gerecht was wel erg pittig als ontbijt!


Hierna zijn we naar het busstation gereden en zijn we terug met de bus naar Surabya gereden. 
In de middag heb ik gezellig even met Jasper geskyped. Ik kijk heel erg uit naar 13 Mei, dan zien we elkaar eindelijk weer. Hij komt dan naar Bali en ik ook, zodat we daar eerst een paar dagen kunnen genieten op dit eiland!
In de avond heb ik oma Beuman gesproken op skype. Het is altijd leuk om even samen bij te kletsen en ze is altijd zo enthousiast en meelevend!

Gisteren hebben we een kijkje genomen in een verzorgingstehuis, het UPT Griya Werdha tehuis. Dit tehuis wordt gefinancierd door de overheid.
Het tehuis had een aantal eisen opgesteld, wanneer iemand opgenomen mag worden in het tehuis. Diegene moet minimaal 60 jaar zijn, geen huis hebben, uit Surabaya komen, geen psychiatrische stoornis hebben, arm zijn en geen familie hebben. 
Het tehuis zag er gelukkig best netjes en verzorgd uit. Er waren een aantal patiëntenkamers waar ze met 6 patiënten op een kamer lagen. Er was een huiskamer met gezellige muziek op en ook een keuken met een grote eettafel voor de bewoners. 
Er waren een aantal kamers waar patiënten lagen die nog wel vrij zelfstandig waren, zoals zichzelf verzorgen. Op andere patiëntenkamers lagen patiënten die wat meer hulpbehoevend waren.


Ook waren er weer studenten van de universiteit aan het werk. Zij gingen vandaag controles afnemen bij de patiënten en ook maakte ze gebruik van meetinstrumenten om de zelfredzaamheid van een patiënt te meten. Dit meetinstrument meet of de patiënt zichzelf kan verzorgen, kan eten en drinken, georiënteerd is in plaats en tijd & hoe de cognitieve functies zijn.


Ik liep mee met een student en samen gingen wij de controles uitvoeren bij een patiënt. Deze mevrouw zag er wel erg zielig uit, haar rechter arm en been waren helemaal krom, vervormd en broos. Daar kon ze niks meer mee doen, waarschijnlijk door allemaal breuken. Dit vouwtje kon ook niet de taal van hier spreken (Bahasa of Javanees), niemand kon dus communiceren met haar. Ook de testen konden ze daarom niet afmeten, alleen wisten ze dat haar bloeddruk wat hoog was en dat ze wel een vorm van dementie heeft. Verder was het wel een heel schattig en vrolijk vrouwtje hoor!



Ook heb ik een tijdje bij een erg gezellig oud vrouwtje gezeten, die goed Engels sprak. Ze heeft een aantal jaar in Londen gewerkt vroeger, vertelde ze. Ze was nog best zelfstandig, alleen cognitief ging ze wel achteruit. Ze vroeg bijvoorbeeld een aantal keer achter elkaar waar ik vandaan kwam en ook zei ze dat ze 40 jaar oud was, haha wat een jonkie!;)



Een andere mevrouw kon een heel klein beetje Nederlands spreken omdat haar moeder met een Nederlandse man getrouwd was. Het was heel leuk om kort een Nederlands gesprekje met haar te kunnen voeren.


Ik begreep van een verpleegkundige dat er maar 2 verpleegkundigen tegelijk werken per dienst. Zij moeten samen ruim 30 patiënten verzorgen. Het was wel te zien dat niet iedere patiënt elke dag een wasbeurt kreeg en ook waren de kamers best wel primitief. In de nacht is er zelfs geen een verpleegkundige aanwezig, alleen maar een sociale werker. Wanneer er wat op doet met een patiënt zal hij een doktor of verpleegkundige moeten op bellen. Best wel onveilig..

Omdat de overheid dit tehuis financiert, is er dus weinig geld te besteden voor personeel. De verpleegkundigen verdienen daarom ook erg weinig hier. 
Ik denk dat de patiënten ook niet vaak een leuke activiteit te doen hebben, zoals in Nederland.



Aan het einde van de ochtend zijn we wat boodschappen gaan doen bij de Superindo.
Na de lunch ben ik samen met Carola aan het project gaan werken.



Gisterenavond ging ik even douchen en heel de badkamer stond hierna blank. Ik ben voor de zoveelste keer naar de technische dienst gegaan, zij kwamen ons gelukkig weer redden! Ze hebben het afvoerputje geleegd. Ook hebben ze gelijk onze gaspit gemaakt, deze ging vaak niet aan wanneer we wilden gaan koken. Ook vanavond was het gas weer op toen we wilden gaan koken. 
Carola en ik kunnen wel een abonnement nemen bij de technische dienst, iedere dag is er wel wat in het appartement! We blijven dus lekker bezig en maken vrienden met de mannen van de technische dienst!;)



Ook vandaag zijn we naar hetzelfde verzorgingstehuis als gisteren gegaan. Toen we aankwamen was er een welkomstreceptie voor de studenten van de universiteit aan de gang. De studenten waren er vandaag voor hun tweede dag en werden door het hoofd van het verzorgingstehuis verwelkomd. Ze gaven de studenten informatie hoe zich te gedragen gedurende hun stage.

Na deze bijeenkomst gingen we oefeningen doen met de patiënten. Met een meetinstrument hebben we de mobilisatie van elke patiënt geobserveerd. Een ieder moest opstaan uit de stoel, een rondje lopen en daarna weer terug gaan zitten op de stoel.

Ze hadden maar een wandelstok tot hun beschikking, deze werd omstebeurten door een aantal patiënten gebruikt. Wel armoedig, er is geen geld beschikbaar in het tehuis voor voldoende materiaal.



Daarna belandden wij in een gesprek met een Nederlandse meneer, Frans!! Hij kon heel goed Nederlands praten omdat hij uit Nederland komt en nu een aantal jaar in Indonesië woont. Het was een hele zielige en eenzame meneer. Hij heeft twee keer een herseninfarct doormaakt, dus zijn gedrag en lichaam is aangetast. Al zijn familie woont in Nederland, hij heeft hier niks meer. Hij woont nu al 3 jaar in het tehuis en wilt heel graag terug naar Nederland toe. Hij vertelde dat zijn familie de papieren aan het regelen zijn. Van de verpleging begrepen we juist dat de meneer problemen heeft met zijn familie. Ik had het wel erg met meneer te doen. Hij gaf aan dat hij het helemaal niet naar zijn zin heeft en zich rot ergerde in het tehuis.
.. Het was wel leuk om eens een Nederlands gesprek te kunnen voeren.
Ook heb ik samen met Carola een test bij deze meneer afgenomen, we stelden vragen om zijn slaappatroon te meten.



Toen we thuis kwamen zijn Carola en ik de hele middag weer aan ons project gaan werken. Wel fijn, met z’n tweeën motiveer je elkaar wel!

Morgenochtend worden we verwacht bij de visumdienst, vlakbij het vliegveld. We moeten een foto maken en goedkeuring krijgen voor het verlengen van onze visa.
In Nederland wordt een mooie zonnige dag morgen verwacht, dus allemaal lekker genieten van het zonnetje! Dat doe ik zeker ook hier hoor!

Groetjes,

Lisa